De Italiaanse saxofoniste/componiste Carla Marciano behoort tot de grootste talenten van de Europese jazz. Ze studeerde klarinet op het conservatorium van haar woonplaats Salerno, inmiddels is ze een specialist op altsaxofoon en een van de grootste experts op de zeldzaam gebruikte en moeilijk te bespelen sopranino saxofoon. Haar quartet is samengesteld uit enkelen van de beste spelers in de Italiaanse jazzscene, namelijk Alessandro La Corte (pno, keyb.), Aldo Vigorito (bs) en Gaetano Fasano (drs). Ze heeft 4 cd’s op haar naam staan waarvan 3 op het historische Black Saint label, deze vijfde betekent haar debuut op Challenge rec.

Dit album van Marciano is de vervulling van haar lang gekoesterde wens , namelijk eerbetoon te bewijzen aan een van de grootste genieën in de wereld van filmmuziek, de componist/dirigent Bernard Herrmann. Zijn muziek heeft haar altijd gegrepen al vanaf haar kinderjaren. Het was een uitdagende opdracht om sommige van de meest bekende thema’s van de uitstekende soundtracks die Herrmann schreef te arrangeren, herzien en aan te passen voor een jazz quartet. Alle fragmenten stammen uit psychologische thrillers (vandaar de albumtitel), zoals “Marnie”en “Vertigo” van Alfred Hitchcock, “Taxi Driver “ van Martin Scorsese en “Twisted Nerve” van Roy Boulting. De melodie is voor het overgrote deel intact gebleven maar er is ook ruimte gemaakt voor improvisatie zodat het quartet zijn jazz identiteit behoudt. Het laatste nummer is gewijd aan een andere geniale schrijver van filmmuziek John Williams die de soundtrack schreef voor de fameuze Harry Potter films, de herkenningsmelodie van de serie werd gearrangeerd door pianist Alessandro.

De muziek is geweldig of de originele soundtrack nog in je hoofd heb zitten of niet, het ligt voor de hand dat het gaat om expressieve en beeldende klanken, maar het is bewonderenswaardig hoe geslaagd de vertaling naar een jazzquartet is uitgepakt. Een voor mij doorslaggevende factor hierin is het geweldige rijke klankbeeld dat Marciano neerzet met haar saxofoonspel, ze kan putten uit een enorm rijk muzikaal palet. Ze kan dreigend overkomen of emotioneel en ontroerend, de saxofoon lijkt wel een direct verlengstuk van haar gevoelens, heel knap en daar komt bij dat ze over een fraaie volle toon beschikt. Dit alles zonder enige afbreuk te willen doen aan de prestaties van de overige bandleden, ze vormen als het ware een warme deken waarin niet alleen de sax excelleert maar allemaal met nog een extra pluim voor het fraaie pianospel van Alessandro La Corte, net zo welluidend als zijn naam. De sopranino saxofoon klinkt als een uit volle borst zingende leeuwerik hoog in de lucht, ik had het instrument nooit eerder beluisterd maar zoals Marciano ermee excelleert is geweldig. Een superieur album met schitterende muziek die heel fraai wordt vertolkt , overigens niet alleen voorbehouden aan jazzliefhebbers dunkt mij.

Jan van Leersum.